De zee

het klotsen van de zee
plastic, schelpen, touw en glas
de zee geeft over

Val in de diepte *)

Ach ja, die foto...
'Kijk je wel uit?' riep mijn tochtgenoot vanuit zijn positie. We waren in de bergen. Deze foto wilde ik nog maken. Elke meter naar beneden betekende minder uitzicht. Ik hield me staande op een helling. De huisjes beneden ons in het dal leken monopoly-spel: groene huisjes, rode hotelletjes.
Maar, weet ik nu, dat kan snel groter worden.
Drukte ik al af ? Een rollend tapijt, onder me vandaan getrokken...losse kiezels!
De pijn trekt weg. Ik blijk een paar meter lager vrij goed terecht gekomen. Bril nog heel, toestel tegen de borst geklemd.
Als ik dagen later de foto's ophaal zit er een onbekende bij. Die ene onbedoelde afdruk, genomen in de val, toont hoe ik er uitzie als ik me doodschrik. Heel kalm  

val in de diepte

vendelzwaaiend met landschap

vlieg ik het dal in

*) Eerder gepubliceerd in 'Reis door de dag', uitg. 't Schrijverke, Den Bosch.

Onderweg

Er zat een postduif in mijn achtertuin. Ze rustte uit. Waarschijnlijk was ze niet meer een van de besten op de 'slag'. Straks is ze voor de poelier, dacht ik, en gaf haar genadevoer.

Maar als ze zich weer sterk genoeg voelt, gaat zo'n wijs dier heus wel verder, want 'thuis' blijft het doel. Eerst moet ze op verhaal komen.

Haar ring herkende ik niet. Ze voerde zichzelf bij en pikte hevig mee met de krielen, die ik 's middags vrij liet, en die het kennelijk goed vonden. Interessant zelfs, zo'n bereisd vliegbeest.

De duif raakte in gesprek met de kippen. Ze was in het Zuiden geweest, hoorde ik haar zeggen. Het Zuiden! Dat klonk zo lieflijk in de onzichtbare oortjes van mijn krieltjes. "Ik ook", schepte de beige krul op. "Ik ben ook in het Zuiden geweest!" Wat heet. Ze is een keer zo geschrokken van een jagende kat, die mis sprong, dat ze als een gevederde kogel luid kakelend over de heg vloog en in een buurtuin belandde. Daar zat ze verwezen te koekeloeren, tot de buurman haar vond, ving en terugbracht. Einde avontuur. Sindsdien denkt ze dat ze een wereldreis gemaakt heeft.

De duif negeert haar. Reizen is voor die staalblauwe vleugelaar allang geen reden meer om op te scheppen. Reizen is een manier van thuis komen, telkens weer.

Want waarom haar baas haar dan na enige tijd toch weer in een mand stopt, en die mand met vele andere in een vrachtauto, heeft ze nooit kunnen begrijpen. Hij houdt toch van haar? Is blij als ze eitjes legt, veelbelovende jonkies krijgt.. Ja waarom eigenlijk, wat beloven ze? Sneller heen en weer vliegen, tussen Bordeaux en Klein Utrecht, dan de duiven van de buurman? Wat dan nog? Wat zijn mensen toch vreemde wezens. Je weet als dier niet waar ze op uit zijn. Neem nou hun verplaatsingen. Ze rijden halsbrekend om.. thuis te zijn? Nee hoor, zomaar. Ze willen iets aantonen, maar wat eigenlijk?

Mensen in blik. Duiven zien ze wel eens zitten, die strakke gezichten, en schudden zich verwonderd

even vliegt hij mee

met de file, de reiger

ziet kikkers in blik

Zó klein

je bent nog zo klein

toch ligt in die wieg alles

om iemand te zijn

Alle vogels *)

Bij het knippen van het klimop trof ik een leeg vogelnest aan. De tweede leg is ook al uitgevlogen. Daar heb ik op gewacht voor ik ging snoeien. Vogels zitten niet zo aan hun huisje gebakken. Althans het lijkt erop dat ze hun kunstige bouwsels na het uitvliegen voorgoed de rug toekeren. Het nest heeft gediend, het nest kan gaan.

Maar wat bouwen ze fraai! Het is er van binnen zo mooi rond, zacht en gaaf… ik zou nergens liever gelegd worden. Dan pas valt mij op wat de ouders allemaal verwerkt hebben aan bouwmateriaal. Een sliertje plastic, waarschijnlijk het bindtouwtje voor een vuilniszak, is er kundig doorheen geweven. Als ik me verdiep in de details, zie ik nog fijner weefwerk: haren van Wapper de hond, en van Zwartje de kat. Ook een paar grijzende… heeft mijn lief zich in de tuin zitten kammen?

‘s Avonds rijdt in de schemer een oude auto langzaam door mijn straat: morgen is het grof vuil. Iemand zoekt hier spullen, voor zichzelf of voor de handel

een late vogel

vliegt langs de avondhemel

elke boom al bezet?

*) Eerder verschenen in 'Reis door de dag', een uitgave van 't Schrijverke.

De laatste echte kip *)

Ik heb nog één kip. Beige met zwart. Meer een bonzai-kip want een echte kriel is het niet. Een klein soort wyandott. Omdat de kippen in mijn achtertuin van ouderdom mogen sterven, kan ik al weken tevoren zien aankomen, dat ook zij mij gaat verlaten.

We maken er geen drama van. Af en toe zit ze wat te suffen, soms fladdert ze nog op mijn schoot als ik in de tuin zit. Dat is altijd weer even schrikken.

Ze is de laatste van een toompje van vijf. Omdat daar geen haan bij was – teveel lawaai voor de buren – ontwikkelde deze laatste kip - de sterkste van allen - zich geleidelijk aan tot opperkip. De meeste mensen weten dat niet, maar bij kippen gaat dat vaak zo. Een van hen ‘verhaant’.

Bij deze komt daar bij dat ze ouder wordt, wat het verhanen bevordert. Net als bij mensen, want ook daar zie je dat oudere vrouwen vaak enigszins vermannelijken: ze krijgen bijvoorbeeld wat baardgroei, en ook de stem wordt zwaarder; de gelaatstrekken mannelijker. Oude mannen trouwens omgekeerd: die willen wel eens zachter uitvallen op den duur… Als tegen het licht gehouden perkament, die transparante oude mannetjes; vrouwtjes als indianen, gesneden uit kastanjehout.

Mijn kip heeft inmiddels forse sporen, en sinds enige tijd kraait ze ‘s ochtends. De buren heb ik gerustgesteld, dat het niet meer zo héél lang kan duren

het oog van mijn kip

die glans van trauwe linzen

wordt zacht als ze drinkt

*) Eerder verschenen in 'Reis door dag', uitg. 't Schrijverke, Den Bosch.