Onderweg

Er zat een postduif in mijn achtertuin. Ze rustte uit. Waarschijnlijk was ze niet meer een van de besten op de 'slag'. Straks is ze voor de poelier, dacht ik, en gaf haar genadevoer.

Maar als ze zich weer sterk genoeg voelt, gaat zo'n wijs dier heus wel verder, want 'thuis' blijft het doel. Eerst moet ze op verhaal komen.

Haar ring herkende ik niet. Ze voerde zichzelf bij en pikte hevig mee met de krielen, die ik 's middags vrij liet, en die het kennelijk goed vonden. Interessant zelfs, zo'n bereisd vliegbeest.

De duif raakte in gesprek met de kippen. Ze was in het Zuiden geweest, hoorde ik haar zeggen. Het Zuiden! Dat klonk zo lieflijk in de onzichtbare oortjes van mijn krieltjes. "Ik ook", schepte de beige krul op. "Ik ben ook in het Zuiden geweest!" Wat heet. Ze is een keer zo geschrokken van een jagende kat, die mis sprong, dat ze als een gevederde kogel luid kakelend over de heg vloog en in een buurtuin belandde. Daar zat ze verwezen te koekeloeren, tot de buurman haar vond, ving en terugbracht. Einde avontuur. Sindsdien denkt ze dat ze een wereldreis gemaakt heeft.

De duif negeert haar. Reizen is voor die staalblauwe vleugelaar allang geen reden meer om op te scheppen. Reizen is een manier van thuis komen, telkens weer.

Want waarom haar baas haar dan na enige tijd toch weer in een mand stopt, en die mand met vele andere in een vrachtauto, heeft ze nooit kunnen begrijpen. Hij houdt toch van haar? Is blij als ze eitjes legt, veelbelovende jonkies krijgt.. Ja waarom eigenlijk, wat beloven ze? Sneller heen en weer vliegen, tussen Bordeaux en Klein Utrecht, dan de duiven van de buurman? Wat dan nog? Wat zijn mensen toch vreemde wezens. Je weet als dier niet waar ze op uit zijn. Neem nou hun verplaatsingen. Ze rijden halsbrekend om.. thuis te zijn? Nee hoor, zomaar. Ze willen iets aantonen, maar wat eigenlijk?

Mensen in blik. Duiven zien ze wel eens zitten, die strakke gezichten, en schudden zich verwonderd

even vliegt hij mee

met de file, de reiger

ziet kikkers in blik