De laatste echte kip *)

Ik heb nog één kip. Beige met zwart. Meer een bonzai-kip want een echte kriel is het niet. Een klein soort wyandott. Omdat de kippen in mijn achtertuin van ouderdom mogen sterven, kan ik al weken tevoren zien aankomen, dat ook zij mij gaat verlaten.

We maken er geen drama van. Af en toe zit ze wat te suffen, soms fladdert ze nog op mijn schoot als ik in de tuin zit. Dat is altijd weer even schrikken.

Ze is de laatste van een toompje van vijf. Omdat daar geen haan bij was – teveel lawaai voor de buren – ontwikkelde deze laatste kip - de sterkste van allen - zich geleidelijk aan tot opperkip. De meeste mensen weten dat niet, maar bij kippen gaat dat vaak zo. Een van hen ‘verhaant’.

Bij deze komt daar bij dat ze ouder wordt, wat het verhanen bevordert. Net als bij mensen, want ook daar zie je dat oudere vrouwen vaak enigszins vermannelijken: ze krijgen bijvoorbeeld wat baardgroei, en ook de stem wordt zwaarder; de gelaatstrekken mannelijker. Oude mannen trouwens omgekeerd: die willen wel eens zachter uitvallen op den duur… Als tegen het licht gehouden perkament, die transparante oude mannetjes; vrouwtjes als indianen, gesneden uit kastanjehout.

Mijn kip heeft inmiddels forse sporen, en sinds enige tijd kraait ze ‘s ochtends. De buren heb ik gerustgesteld, dat het niet meer zo héél lang kan duren

het oog van mijn kip

die glans van trauwe linzen

wordt zacht als ze drinkt

*) Eerder verschenen in 'Reis door dag', uitg. 't Schrijverke, Den Bosch.