Toen Sinterklaas nog echt kwam

Sinterklaas: altijd nog in de herinnering mooier dan in werkelijkheid.

Rond het gegeven Sinterklaas deed zich in mijn leven het zoeken naar echtheid voor. Hoe mooi gekleed en beplakt ook, als hij daadwerkelijk verscheen, stelde hij me altijd wel ergens mee teleur. Die stem, die baard, die geur…

Mooier waren de momenten dat hij niet lijfelijk verscheen maar van zijn bestaan overtuigend blijk gaf door geheimzinnige geschenken. Dát was pas Sinterklaas! Wij vierden het ’s ochtends - in Zuidlimburg – nog door een lege ‘teleur’ op tafel klaar te zetten; een diep bord, want daar kon meer in. Voor elk kind een. En denk nou niet dat we het lef hadden voortijdig door de kamerdeur te gluren... Behalve mijn ADHD-broertje dan, die het een keer gewaagd heeft, en vaststelde dat - die ene keer - onze moeder Sinterklaas kennelijk moest helpen. Waardoor het ontzag voor haar overigens alleen maar toenam: kon zij gevaarloos met een Heilige verkeren?

Die borden lagen dan – maar pas als we uit de kerk kwamen - vol met het bekende snoepgoed, een boek, speeltjes, tekenspullen… De blije opwinding daaromheen zal ik nooit vergeten.

Of, is ook deze herinnering niet mooier dan het echt was? Een kreet van teleurstelling kon immers alles bederven: waarom ik een verfdoos en hij niet? Ik wantrouw nu het herinneren als verglanstechniek.

Zo zal het ook gegaan zijn met mijn meest dubieuze Sinterklaasherinnering: dat mijn oudere broer, die niet meer geloofde (maar dat wist ik nog niet) tijdens ons brave kerkbezoek de hele trap vol paardenvijgen had gelegd, gehaald bij een boer.

Ik was opgetogen over zoveel echtheid. Maar kon niet begrijpen waarom mijn moeder, anders toch ook zelf zo blij op Sinterklaasochtend, nu opeens boos was. Daar kon dat paard toch niks aan doen, als het nodig moest? Toen ik dat zei, viel mijn broer mij snikkend van het lachen bij. Zo’n paard moest je dat niet kwalijk nemen. We waren het eens - dacht ik.

De gevulde speculaas, persoonlijk gebracht door het edele dier, zal er niet minder om hebben gesmaakt. En zijn blijmakende herinneringen niet toch ook werkelijkheid?

heerlijk avondje

gehinnik in de schoorsteen

of is het de wind


*) Eerder verschenen in Vuursteen, tijdschrift voor haikukring Nederland en Vlaanderen