Het meertje

We zitten op een helling in de zon, aan de rand van een grote zandverstuiving. Knoestige dennenbomen klauwen zich hier met lange, deels bovengrondse wortels, vast in de grond. Beneden ons zien we water blinken. Ooit is deze plek in het bos ontstaan toen ze zand nodig hadden voor de nabijgelegen autoweg. Daarna is het diepste punt volgelopen. Ik loop een stukje naar beneden, om te laten zien dat ik dan kleiner lijk. Ze ziet het. Tevreden ga ik weer naast haar zitten.

We horen het suizen van de wind in de dennen achter ons, af en toe overstemd door verkeer. Het is volop zomer en de plek trekt dagjesmensen, soms hele gezinnen. Vanaf onze hoogte hebben we een aardig uitzicht. Honden in de verte begroeten elkaar, ze mogen hier los.

Mensen en kinderen bewegen als poppetjes in en rond het water. We zitten hier zo ver van ze verwijderd, dat het voornamelijk de honden zijn die voor verbinding zorgen. Die van ons stuift naar beneden, waar medehonden bezig zijn met hun onnavolbare gezoek en gesnuffel. Een keer wordt hij hartelijk beklopt. Iemand kijkt onderzoekend omhoog, om te zien bij wie deze mensvriendelijke bastaard hoort.

Elders wordt hij bij de eigen rashond verjaagd.

Een onbekende hond draaft met de onze mee tot waar wij zitten, zoals kinderen op vakantie wel eens een 'nieuw kind' mee naar hun moeder nemen. De 'nieuwe hond' snuffelt kort, staat even stil, alsof hij nadenkt over wat hij geroken heeft, en rent dan net zo hard weer terug naar zijn eigen mensen.

We zien iemand stapvoets met zijn paard door het water gaan, zodat het beest kan afkoelen.

Een paar zondagsvierders spelen in de verte met een frisbee. Hun stemmen klinken af en toe op, soms blij, soms teleurgesteld, als ze misgrijpen. De frisbee zweeft na zo'n handige polsbeweging mooi op de lucht, als een meeuw die laag overvliegt. Een schijnbaar doodsimpel spel, maar het bord maakt onverwachte wendingen nét voor je het al meent te grijpen. Ik zie dat de honden het geweldig vinden, het lijkt voor hun natuurlijk op een vluchtend konijn met die plotse zwenkingen.

Een enkele hond geeft het ding niet meer af...

Honden, mensen en hun kinderen: alles speelt hier op deze zondag, los van asfalt, hek of riem, auto of verplichtingen. Een koekjestrommeltafereel, gekoesterd in de herinnering.

We hebben de plek nog wel eens bezocht. Het meertje is nu verdwenen, het grondwaterpeil is gezakt. Maar wandelaars blijven komen. Misschien missen ze het water niet, omdat ze niet weten dat het er was.

Hier stonden bomen...

komt nu de wind vertellen –

een lege hemel